ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡ്: ദേശീയ തലത്തിൽ ചർച്ചയ്ക്കുള്ള സമയം

ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡിനെ ചുറ്റിപ്പറ്റിയുള്ള ചർച്ചകൾ
ആരംഭിക്കുന്നത് ഭരണഘടനയിൽ നിന്നാണ്. ഭരണഘടനയുടെ ആമുഖത്തിൽ
പറഞ്ഞിരിക്കുന്നതുപോലെ, “ഞങ്ങൾ, ഇന്ത്യയിലെ ജനങ്ങൾ, എല്ലാ
പൗരന്മാർക്കും രാജ്യത്തിന്റെ പരസ്പര സാഹോദര്യം, അന്തസ്സ്, ഐക്യം,
അഖണ്ഡത എന്നിവ സംരക്ഷിക്കാൻ പ്രതിജ്ഞാബദ്ധരാണ്.”

സാമ്പത്തിക വെല്ലുവിളികൾ നേരിടുന്ന ഒരു രാജ്യത്തിന് സവിശേഷമായ
സവിശേഷതകളുണ്ട്. ഏതൊരു രാജ്യത്തിന്റെയും അസ്തിത്വം
നാനാത്വത്തിന് അതീതമാണെന്നത് ഒരു വസ്തുതയാണ്. ഒരു രാജ്യത്തിന്റെ
ശാശ്വതത ഉറപ്പാക്കാൻ, അതിന് ഒരു ഏകീകൃത ജനതയും ഏകീകൃത
നിയമ ചട്ടക്കൂടും ആവശ്യമാണ്. അതിനാൽ, രാജ്യത്തിന്റെ
അഖണ്ഡതയ്ക്കായി, എല്ലാ പൗരന്മാർക്കും ഭരണഘടനാപരമായ
അവകാശങ്ങൾ വിവേചനരഹിതമായി നൽകുന്നുവെന്ന് ഉറപ്പാക്കാനുള്ള
ധാർമ്മിക ഉത്തരവാദിത്തം ഭരണസമിതി വഹിക്കുന്നു.

എല്ലാ പൗരന്മാർക്കും ഒരേ നിയമം നടപ്പിലാക്കാൻ ഭരണകൂടം
ശ്രമിക്കണമെന്ന് ഭരണഘടനയുടെ 44-ാം അനുച്ഛേദം പറയുന്നു. ഈ
ലക്ഷ്യത്തിലേക്കുള്ള ആത്മാർത്ഥമായ പരിശ്രമം പ്രകടിപ്പിക്കുക എന്ന
ഉദ്ദേശ്യത്തോടെയാണ് “ശ്രമം” എന്ന പദം ഉപയോഗിക്കുന്നത്.

ഭരണഘടന പ്രാബല്യത്തിൽ വരുന്നതിന് മുമ്പ്, വിവിധ സാമൂഹിക
വിഭാഗങ്ങൾക്ക് വ്യത്യസ്ത വിവാഹ, വിവാഹമോചന നിയമങ്ങൾ
നിലവിലുണ്ടായിരുന്നു. ഭരണഘടനയുടെ ആർട്ടിക്കിൾ 372 പ്രകാരം
ഇവയെല്ലാം തുടർന്നും പിന്തുണച്ചു. എന്നിരുന്നാലും, ഭരണഘടനയുടെ
കാതലായ സാരാംശം സാമൂഹിക സമത്വവും നീതിയും
ഉയർത്തിപ്പിടിക്കുന്ന ഒരു മതേതര രാഷ്ട്രത്തിന്റെ കാഴ്ചപ്പാടിലാണ്.

ആർട്ടിക്കിൾ 14 നിയമത്തിന് മുന്നിൽ തുല്യത ഉറപ്പുനൽകുമ്പോൾ,
ആർട്ടിക്കിൾ 15 മതത്തിന്റെയോ ലിംഗത്തിന്റെയോ അടിസ്ഥാനത്തിൽ
വിവേചനം പാടില്ല എന്ന് വ്യവസ്ഥ ചെയ്യുന്നു. ഈ തത്വങ്ങൾ
ഭരണഘടനയുടെ അടിസ്ഥാന തത്വങ്ങളായി സാർവത്രികമായി
അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.

ഈ വിഷയത്തിൽ, ഭരണഘടനയുടെ ആർട്ടിക്കിൾ 37, 44 എന്നിവ
ആർട്ടിക്കിൾ 14, 15 എന്നിവയ്‌ക്കൊപ്പം പരിഗണിക്കണം. ഇത് ഒരു
ഏകീകൃത സിവിൽ നിയമം നടപ്പാക്കാനുള്ള സാധ്യതയെ സൂചിപ്പിക്കുന്നു.
ഭരണഘടനയുടെ 37-ാം അനുച്ഛേദത്തിൽ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നതുപോലെ,
ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡ് നടപ്പിലാക്കുന്നത് ഭരണത്തിന്
അത്യന്താപേക്ഷിതമായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു.

ആർട്ടിക്കിൾ 44 രാജ്യത്തെ മുഴുവൻ ജനങ്ങൾക്കും ഏകീകൃത സിവിൽ
നിയമത്തിനായി പരിശ്രമിക്കേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യകത ഊന്നിപ്പറയുന്നു.
ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡ് നടപ്പിലാക്കാൻ സുപ്രീം കോടതിയും വിവിധ
ഹൈക്കോടതികളും സർക്കാരിന് നിർദ്ദേശം നൽകിയിട്ടുണ്ടെങ്കിലും ഈ
ഹർജികൾ വലിയ തോതിൽ അവഗണിക്കപ്പെട്ടു.

ഷാബാനു കേസ്, സരള മുഗ്ദൽ കേസ് തുടങ്ങിയ കേസുകളിൽ സുപ്രീം
കോടതി ഏകീകൃത സിവിൽ നിയമത്തിന്റെ ആവശ്യകതയെക്കുറിച്ച്
ചർച്ച ചെയ്തു. അതുപോലെ, എസ് ആർ ബൊമ്മൈ കേസിൽ സുപ്രീം
കോടതി ഭരണഘടനയുടെ മതേതര സ്വഭാവം ഉയർത്തിക്കാട്ടി.

എന്നിരുന്നാലും, ആർട്ടിക്കിൾ 44 നടപ്പാക്കുന്നതിനെതിരെ
മതമൗലികവാദികളും വോട്ട് ബാങ്ക് രാഷ്ട്രീയത്തിൽ ഏർപ്പെടുന്ന
രാഷ്ട്രീയക്കാരും ഉൾപ്പെടെ സമൂഹത്തിന്റെ വിവിധ വിഭാഗങ്ങളിൽ നിന്ന്
എതിർപ്പ് ഉയർന്നിട്ടുണ്ട്. വിവാഹം, വിവാഹമോചനം, അനന്തരാവകാശം
തുടങ്ങിയ മേഖലകളിൽ സ്ത്രീകൾക്കെതിരായ വിവേചനം ഇല്ലാതാക്കുക
എന്നതാണ് ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡിന്റെ ലക്ഷ്യങ്ങളിലൊന്ന്.

ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡിന്റെ എതിരാളികൾ വാദിക്കുന്നത്
ബഹുഭാര്യത്വം, പുരുഷന്മാർ ഏകപക്ഷീയമായ വിവാഹമോചനം,
സ്ത്രീകൾക്ക് തുല്യത നിഷേധിക്കൽ തുടങ്ങിയ ആചാരങ്ങൾ അവരുടെ
മതത്താൽ നിർബന്ധിതമാണെന്നും കോഡ് നടപ്പിലാക്കുന്നത് അവരുടെ
സാംസ്കാരിക മാനദണ്ഡങ്ങളെ ലംഘിക്കുമെന്നും വാദിക്കുന്നു.

ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണകാലത്ത്, സിവിൽ, ക്രിമിനൽ നിയമങ്ങൾ മാനദണ്ഡമാക്കി
ജനങ്ങളെ ഒന്നിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു, പലപ്പോഴും വ്യക്തിനിയമങ്ങളിൽ
മാറ്റങ്ങൾ വരുത്തുകയും റദ്ദാക്കുകയും ചെയ്തു. ഉദാഹരണത്തിന്,
ഇന്ത്യൻ ശിക്ഷാ നിയമവും ക്രിമിനൽ നടപടി ക്രമവും
നടപ്പിലാക്കിയപ്പോൾ, ആ വിഷയങ്ങളിൽ നിലനിന്നിരുന്ന മതപരമായ
ക്രിമിനൽ നിയമങ്ങൾ നിർത്തലാക്കപ്പെട്ടു. ഈ പ്രക്രിയയിൽ ഏതെങ്കിലും
മതത്തിന്റെ സാംസ്കാരിക സ്വത്വത്തിന് കോട്ടം സംഭവിച്ചില്ലെങ്കിൽ,
വിവാഹം, വിവാഹമോചനം, അനന്തരാവകാശം തുടങ്ങിയ കാര്യങ്ങളിൽ
മതേതരവും ഏകീകൃതവുമായ നിയമങ്ങൾ നടപ്പാക്കുന്നത് അവരുടെ
സാംസ്കാരിക സ്വത്വത്തെ എങ്ങനെ അപകടത്തിലാക്കും?

മതപരമായ വ്യക്തിനിയമങ്ങൾ ലിംഗഭേദത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കി മുസ്ലീം
സ്ത്രീകളോട് വിവേചനം കാണിക്കുന്നുവെങ്കിൽ, ആർട്ടിക്കിൾ 372 പ്രകാരം
അത്തരം വിവേചനം നിർത്തലാക്കപ്പെട്ടു എന്നത് ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടതാണ്.

പ്രായപൂർത്തിയായ സ്ത്രീകൾക്കും പുരുഷന്മാർക്കും ജാതി, മത, ദേശീയ
വ്യത്യാസമില്ലാതെ വിവാഹം കഴിക്കാൻ അവകാശമുണ്ട്. വിവാഹം,
വിവാഹമോചനം എന്നീ കാര്യങ്ങളിൽ അവർക്ക് തുല്യ അധികാരമുണ്ട്.
അന്താരാഷ്ട്ര പൗരാവകാശ സമ്മേളനത്തിൽ ഇന്ത്യ ഒപ്പുവച്ച രേഖയിൽ,
“വിവാഹത്തിനും വിവാഹമോചനത്തിനും മതിയായ നടപടിക്രമങ്ങൾ ഉറപ്പാക്കാനും ഭാര്യാഭർത്താക്കന്മാരുടെ അവകാശങ്ങൾ സംരക്ഷിക്കാനും സംസ്ഥാനങ്ങൾ ബാധ്യസ്ഥരാണ്” എന്ന് പറയുന്നു.

അതിനാൽ, ഏക പൗരത്വവും തുല്യനീതിയും അടിസ്ഥാന തത്വങ്ങളായി
ഉയർത്തിപ്പിടിക്കുന്ന ഒരു ഭരണഘടനാ സംവിധാനത്തിനുള്ളിൽ എല്ലാ
പൗരന്മാർക്കും ബാധകമായ ഒരു പൊതു നിയമം ആവശ്യമാണ്.
ഇത്തരമൊരു ഏകീകൃത സിവിൽ നിയമം നമ്മുടെ രാജ്യത്തിന്റെ
ഐക്യവും അഖണ്ഡതയും നിലനിർത്തുന്നതിന് നിർണായകമാണ്.

ഭരണഘടന മുഴുവൻ രാജ്യത്തിനും വേണ്ടി രൂപകൽപ്പന
ചെയ്തിട്ടുള്ളതാണ്, അതിനാൽ, ആർട്ടിക്കിൾ 44 അനുസരിക്കാനും
അംഗീകരിക്കാനും ഓരോ ഇന്ത്യക്കാരനും ബാധ്യസ്ഥനാണ്. എന്നിരുന്നാലും,
ഏകീകൃത സിവിൽ നിയമത്തിന്റെ പ്രത്യേകതകൾ, അതിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം,
നടപ്പാക്കൽ എന്നിവ രാഷ്ട്രീയ പാർട്ടികൾക്കോ ജാതിക്കോ
വിട്ടുകൊടുക്കരുത്. – മത നേതാക്കൾ. അത്തരം ചർച്ചകൾക്കായി നമുക്ക്
ഭരണഘടനാ സ്ഥാപനങ്ങൾ നിലവിലുണ്ട്.

ദേശീയ ഏകീകരണം, മതേതരത്വം, ദേശീയ ഐക്യം, തുല്യനീതി എന്ന
ആശയം എന്നിവ സംരക്ഷിക്കുന്നതിന് ഒരു ഏകീകൃത സിവിൽ നിയമം
അത്യന്താപേക്ഷിതമാണ്. ഒരു ഏകീകൃത രാഷ്ട്രമായി തുടരാനും നമ്മുടെ
ഭരണഘടനയുടെ ഹൃദയഭാഗത്തുള്ള മതനിരപേക്ഷത ഉയർത്തിപ്പിടിക്കാനും
ആഗ്രഹിക്കുന്നുവെങ്കിൽ, ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡ് നടപ്പിലാക്കുക
എന്നതാണ് ഏക പോംവഴി.

ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡിന് അനുകൂലമായ വാദങ്ങളുണ്ട്. അത് എല്ലാ
പൗരന്മാർക്കും തുല്യ നിയമങ്ങളും അവകാശങ്ങളും നൽകി ഇന്ത്യയെ
ഏകീകരിക്കും. സ്ത്രീകൾക്കും മറ്റ് പാർശ്വവൽക്കരിക്കപ്പെട്ട
വിഭാഗങ്ങൾക്കും നീതി ലഭ്യമാക്കും. ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡ്
നിയമവ്യവസ്ഥയുടെ കാര്യക്ഷമതയും പ്രയോഗക്ഷമതയും വർദ്ധിപ്പിക്കും.
എന്നിരുന്നാലും, ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡിന് എതിരായ വാദങ്ങളുണ്ട്.
ഇത് ഇന്ത്യയുടെ മതേതരത്വത്തെ തകർക്കുമെന്ന് ചിലർ വാദിക്കുന്നു,
മറ്റുള്ളവർ ഇത് എല്ലാ മതവിഭാഗങ്ങൾക്കും അനുയോജ്യമല്ലെന്ന്
അവകാശപ്പെടുന്നു. ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡ് നടപ്പാക്കുന്നതിലെ
സാങ്കേതിക വെല്ലുവിളികളും ഉയർത്തിയിട്ടുണ്ട്.

ഏകീകൃത സിവിൽ കോഡ് നടപ്പിലാക്കുന്നതിന്റെ ഗുണങ്ങളും
ദോഷങ്ങളും ശ്രദ്ധാപൂർവ്വം വിലയിരുത്തുന്നതിന് ഒരു ദേശീയ സംവാദം
നിർണായകമാണെന്ന് ലേഖകൻ വിശ്വസിക്കുന്നു. എല്ലാ വശങ്ങളും
പരിഗണിക്കുകയും ഉൾപ്പെട്ട എല്ലാ കക്ഷികളുടെയും അഭിപ്രായങ്ങൾ
ശ്രദ്ധിക്കുകയും ചെയ്തതിനുശേഷം മാത്രമേ അന്തിമ
തീരുമാനത്തിലെത്താൻ കഴിയൂ. അതിനാൽ, എല്ലാ
തല്പരകക്ഷികളുടെയും ആശങ്കകൾ പരിഹരിച്ചുകൊണ്ട് രാജ്യത്ത് യൂണിഫോം സിവിൽ കോഡ് ഉടനടി നടപ്പാക്കുന്നതിന് ആവശ്യമായ
നടപടികൾ നമ്മുടെ നേതാക്കൾ സ്വീകരിക്കുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു..

*നിയമ വിദഗ്ദ്ധനും സ്വതന്ത്ര ഗവേഷകനും ആണ് ലേഖകൻ